گفتگو با ایران درودی

بگذاريد قصه را از اين جا آغاز کنم: در آوريل 1994 در سازمان ملل در نيويورک نماشيگاه بر پا کردم.شيوه برگزاري نمايشگاه در سازمان ملل هم به اين صورت است: کشوري که شما تابع آن هستيد از سازمان ملل در خواست مي کند تا سالن نمايشگاه را در اختيارتان بگذارد.من از طريق موسسه فرانکوفون (ترويج زبان فرانسه)،براي برگزاري نمايشگاهم در سازمان ملل اقدام کردم...
اين درودي نامي آشنا در عرصه نقاشي امروز ايران است که بيش تر با رنگ ها و فضاهاي خاص و منحصر به فردش که ملهم از نرهاي دروني اويند،شناخته مي شود؛نورهايي که هر بار به شکلي در قلم موي نقاش،خود را يافته و بر زمينه اي از بي تابي ها و روياهاي او ياس ها و اميدهاي ما را نمايانده اند.به اين خاطر استکه شکل ها و حجم ها از خود،بيرون زده اند و در هيچ قاب و قالبي نمي گنجندوهمچنان که پرنده را شايد،اما پرواز را نمي توان در هيچ قفسي حس کرد.