وقتی بدن نه میگوید

ما یاد گرفته ایم احساسات خود را سرکوب کرده و با این توجیه که این هم بخشی از زندگی است بار سنگین غم، خشم و ترس فروخورده را به دوش بکشیم. اما اگر ایــن استرس پنهان و احساسات سرکوب شده به جسم ما آسیبهای جبران ناپذیر وارد کند چه؟
دکتر گبور مته به ما پیشنهاد میکند در عقایدمان مبنی بر جدایی ذهن و بدن تجدید نظر کنیم. او در این کتاب ارتباط فیزیولوژیکی استرسهای مزمن با سیستم های کنترل کننده ،اعصاب ،دستگاه ایمنی و هورمونها را با استناد به مشاهدات بالینی ، مصاحبه با بیماران و یافته های علمی مستدل میکند و نشان میدهد بسیاری از سرطان ها ، اختلالات خودایمنی فلج چندگانه و یا حتی آلزایمر با استرسهایی که بیشترشان نتیجه ی آسیب های روانی دوران کودکی هستند ارتباط مستقیم دارند
اگر در ابراز خشم ناتوانید بیش از حد به جلب رضایت دیگران نیاز مندید احساس می کنید به قدر کافی خوب نیستید یا... دکتر گبور مته به شما توضیح میدهد مستعد ابتلا به چه بیماریهایی هستید
بخش عمده ای از آنچه ما «شخصیت» می نامیم مجموعه ای ثابت از ویژگی ها نیست بلکه فقط سازوکارهای مقابله ای است که فرد در دوران کودکی آموخته
برای بهبودی ضروری است که تمام قدرتمان را به کار بگیریم و منفی بیندیشیم. تعادل چه چیزی به هم خورده است؟ چه چیزی را نادیده گرفته ام؟ بدن من به چه چیزی نه میگوید؟ بدون این سؤالات استرسهایی که باعث بی تعادلی بدن میشوند پنهان می مانند مثبت اندیشی مبتنی بر این باور ناخودآگاه است که ما آنقدرها قوی نیستیم که بتوانیم از پس واقعیت برآییم اگر به این ترس اجازه دهیم که بر ما تسلط پیدا کند آنگاه همان دلهره دوران کودکی را در خود ایجاد کرده ایم و این دلهره حالتی از استرس است چه آگاهانه باشد چه نه.
از متن کتاب -
نسبت هایی که گبور مته بین امر به شدت شخصی و امر جهانی، امر روحانی و امر درمانی، امر روانی و امر سیاسی ایجاد میکند جسورانه خردمندانه و عمیقاً اخلاقی است. او درمانگری است که باید ارج نهاده شود.»