گفتمان های فرهنگی و جریان های هنری ایران

برای نگارش تاریخ هنر معاصر نمی‌توان به تاریخ‌نگاری رویدادهای هنر و مطالعۀ نوع‌شناسانه و سبک‌شناسانۀ آثار هنری اکتفا کرد؛ بلکه باید به این پرسش پرداخت که چگونه نظام‌های فراز و فرود جریان‌های هنری را جهت می‌دهند و هنرمندان خواسته یا ناخواسته با آفرینشگری هنری به بازتولید گفتما‌ن‌های قدرت می‌پردازند؟

اگرچه هنرمند مدرن در تلاش برای آفرینشگری آزاد و خلاق و با در پیش‌گرفتن سبک هنری ویژه و دلخواه خود را از هرگونه جهت‌گیری مستقل می‌داند، اما از منظر جامعه‌شناسی هیچ واقعیت اجتماعی بدون جهت‌گیری نیست و کار خلاقانۀ هنرمند نیز فارغ از جهت‌گیری ایدئولوژیک و مستقل از گفتمان‌های فرهنگی جامعه نخواهد بود. با این وصف، در این کشمکش‌های قدرت، چگونه ایدۀ «هنرمند مستقل» و «هنر ناب» می‌تواند تداوم یابد؟